De Legel Cel

la chanson pop française était en cire (vynil). Dix fois par jour, on pouvait l'entendre via la radio : '.... et je chante la ballade. La ballade des

gens heureux !

En op een dag stak Johan tijdens een geschiedenisles z'n vingertje op en flapie eruit:

'Meester, ik ken een Frans liedje!'

Z'n glinsterende oogjes waren ontwapenend. Ik liet Ambiorix voor wat hij was en stelde

Johan voor ons met z'n tweetaligheid te teisteren. Hij ging op de trede staan en zong met

voile overtuiging: '...et je chante chocolade, chocolade des gens heureux...' Die Johan...

'De dood kan onrechtvaardig lijken', zei de priester. 'Maar we moeten willen geloven

dat God liefde is en dat onze jonge vriend Johan in die enorme liefde van de Heer mag leven.'

Hij keerde zich om, stapte naar het altaar en snoot z'n neus. Dat was voor tientallen

mensen in de kerk het sein om hetzelfde te doen. Stoelen verschoven: pijnlijk doordringende

geluiden, die me kippenvel deden krijgen. De uitvaartplechtigheid was een routinehandeling,

alsof Johan Depoorter geen eigen ideeën, geen eigen lief en leed, geen eigen dromen had

gehad. Na de offergang verdiepte ik me in het bidprentje. Het was een schoolvoorbeeld van

slechte smaak. Tegen een bloedrode lucht en boven een veel te kleine aardbol, hing een blauwe

Christus krampachtig te sterven aan het kruis, terwijl, de verhoudingen in acht genomen,

kanjers van bloeddruppels uit zijn zijde vloeiden. Waarschijnlijk kwamen de prentjes uit een

restbestand en had de drukker de mogelijkheid gezien ze de familie Depoorter aan te smeren.

Ook de tekst stond bol van gemeenplaatsen: Johan Depoorter, leerling-garagehouder, zo jong

ons ontvallen... Wij zullen zijn opgeruimde glimlach missen... Troost u, beste mama, papa

en zusje Hilde, ons weerzien... Dit gezwollen taaltje hoorde niet bij het kwieke kereltje dat

ik zeven jaar geleden in de klas voor me had. Het was zo onpersoonlijk, nietszeggend,

banaal. Toch vouwde ik het prentje zorgvuldig en stak het in de binnenzak van m'n anorak.

Et un jour, Johan leva son doigt pendant la leçon d'histoire et dit ce qu'il lui passait par la tête: 'Maître, je connais une chanson française.

Ses yeux brillants étaient désarmants. Je quittais Ambiorix pour ce qu'il proposait et pour nous infliger son bilinguisme. Il se plaçait sur la marche et chantais avec pure conviction :'et je chante chocolat, chocolat des gens heureux...' Ce Johan... 'La mort peut sembler injuste' dit le prêtre. 'mais nous devons croire que dieu est amour et que notre jeune ami Johan pouvait vivre dans cette immense amour du Seigneur. Il se tournait, se dirigeait vers l'autel et se mouchait

C'était le signal dans l'église pour une centaine de personne fasse le même. Chaises décalées, sons pénétrants douleureux, que j'ai eu la chair de poule. La cérémonie funèbre était un acte routinier, comme si Johan Depoorter n'avait pas eu ses propres idées, pas ses propres joies et peines, pas ses propres rêves. Après l’offrande, je me plongeais dans la (carte de décès).

Contre un ciel rouge sang et au dessus un trop petit globe, une statue bleue du christ convulsif pendait mourant sur la croix, alors, les relations (rapports) observées, des gouttes de sang immenses coulaient de son flan. Vraisemblablement, les images provenait d’un FICHIER RESTANT et l’imprimante (je doute je pense imprimeur) avait donné la possibilité de les vendre à la famille Depoorter. Le texte a été rempli de platitudes: Johan Depoorter, apprenti mécanicien, si jeune

est décédé ... Nous allons manquer son sourire joyeux ... Réconfortez vous, cher mama, papa

Hilde sœur et, nos retrouvailles ... Ce jargon gonflant ne correspondait pas pour ce jeune (enthousiaste) garçon que j’avais eu dans ma classe il y a 7 ans. C’était impersonnel, ne disant rien (rien dire), banal. Pourtant je pliais soigneusement la carte de prière et la plaçais dans la poche intérieure de mon anorak.

Ik had Johan al een tijdje uit het oog verloren en toch betekende het bericht van zijn

overlijden een klap voor mij. Aïs je in een klas staat, kun je je niet voorstellen dat sommige

van die kleine bengels eerder zullen sterven dan jij. Dat lijkt een aanfluiting van de logica.

Als het dan toch gebeurt, ga je even nadenken... Daarom, en omdat ik een vrije dag had, ging

ik naar de uitvaart. Het leek alsof het gisteren was dat Johan zei: 'Mag ik je fiets tôt aan

de poort leiden, meester? En je schooltas dragen? Doet sterven pijn, meester? Ik ben bij

de dokter geweest, meester. Die zette zo'n koud ding op mijn borst. Een... eh... iets met "koop":

horoscoop, geloof ik. Dat kietelde...'

De absouten werden gezongen: pijnlijk vals. De mannen in livrei van begrafenisondernemer

Billen waren beroeps. Ze keerden stipt op tijd uit het café tegenover de kerk terug en

droegen nu waardig de kist naar buiten. Daarachter liep de familie: de vader en de moeder

in het zwart, zus Hilde met een donkerblauwe overjas, een aantal ooms en tantes in

verschillende tinten van grijs en één dametje in een kanariegele plastic regenjas. Er waren

vier kronen: één van "De diep bedroefde ouders en zus", één "Vanwege de leerlingen en

het personeel van het leersecretariaat", één "Vanwege de buren" en één "Vanwege de

voetbalclub".

Ik stapte na de familie naar buiten in de koude, miezerige herfstlucht. De dragers

schoven de kist net in de lijkwagen. Ik wilde via het grintweggetje naar mijn auto lopen,

toen ik een hand op mijn arm voelde. Het was de moeder van Johan.

'Het doet me zo'n plezier dat ge gekomen zijt, meester.' Ze huilde.

'Is het niet verschrikkelijk? Zo'n goeie jongen. jij weet het, je hebt hem gekend.

Kom na de begrafenis een broodje eten. je zijt welkom. En je zoudt er ons een plezier

mee doen...' Ik kon het niet over m'n hart verkrijgen een smoes te verzinnen en naar

huis te rijden. Verdriet heeft een klankbord nodig. En dus...

J’avais perdu de vue Johan depuis un certain temps et pourtant le message de sa mort signifiait

un coup pour moi. Si vous êtes dans une salle de classe, vous ne pouvez pas imaginer que

certains de ces petits coquins sont plus susceptibles de mourir que de vous. Cela semble une

parodie de la logique. Si cela arrive, on ne pense qu'à ... Par conséquent, et parce que j'ai eu

une journée libre, je suis allé à l'enterrement. Il semble comme si c'était hier que Jean a dit:

Puis-je porter votre vélo à la porte, Maître ? Et porter votre cartable ? Est-ce que la mort

est douleureuse,

Maître ? J’ai été chez le docteur, Maître. De mettre une chose si froid sur ma poitrine, un…eh…

Quelque chose avec ‘koop’ (stetoscop) : horoscop, je pense. Cela chatouille…’ Les absolutions

furent chantées douloureusement fausses. Les hommes en livrée (service je pense) des pompes

funèbres Billen étaient des professionnels. Ils sont venus juste à temps du café d’en face

de l'église et maintenant portaient le cercueil avec dignité. Derrière eux se trouvait la famille :

le père et la mère en noir, un manteau bleu foncé pour la sœur Hilde, un certain nombre

d’oncles et tantes dans les tons de gris et une dame dans un imperméable de plastique jaune

canari. Il y avait quatre couronnes : l'unes des parents endeuillés et de sa sœur »,

une« venant des élèves et du personnel du